Tagtik

2 jaar na Bataclan: getuigenissen door merg en been Andere sporten
  1. Home
  2. Sport
  3. Andere sporten

2 jaar na Bataclan: getuigenissen door merg en been

Op 13 november 2017 is het exact twee jaar geleden dat 130 doden en meer dan 350 gewonden vielen bij bloedige aanslagen in Parijs. Een zestal terroristische aanslagen zorgden voor heel wat onrust en massahysterie in de lichtstad. Europa werd daags nadien wakker in shock. Terreurorganisatie Islamitische Staat eiste de verantwoordelijkheid op voor de aanslagen in Parijs.

Overlevenden vertellen hoe zij die bewuste 13 november 2015 beleefden en vooral, hoe zij erin slaagden om te ontkomen aan de bloedige aanslagen van IS.

"Onderweg zagen we lichamen liggen, bedekt met een laken, plassen met bloed"

"Op vrijdag 13 november 2015 was ik met enkele vrienden een glas aan het drinken op een terras aan de boulevard Voltaire, op een vijftigtal meter van de Bataclan. Toen we de eerste knallen hoorden, gingen we de straat op. We dachten dat het om voetzoekers ging. Maar snel hadden we door dat het iets anders was: geweerschoten.
We vluchtten terug het café in, de kelder in. Daar zaten we dan, zonder venster, zonder zicht op hetgeen aan het gebeuren was", vertelt M.D., een 31-jarige vrouw. "Meer dan drie uur hebben we daar met zijn allen gezeten. We
hoorden schreeuwen, we hoorden schieten, we hoorden gehuil. We hebben getracht niet toe te geven aan de paniek al wisten we via de sociale media ondertussen wel wat er werkelijk aan de hand was. Drie uur later werden we geëvacueerd, handen in de lucht, gefouilleerd door de politie. Ze brachten ons naar een klein belendend straatje. Onderweg zagen we lichamen liggen, bedekt met een laken, plassen met bloed. Verschrikkelijke scenes waarvan ik me weken nadien nog altijd afvroeg of ze wel werkelijkheid waren. De gruwel die we die we die nacht zagen en hoorden, de onnoemelijke spanning, de angst om te sterven, daar niet levend weg te geraken, heeft sporen achtergelaten die ik tot op de dag van vandaag tracht te onderdrukken."

"Een kogel raakte mijn broer in de rug, vervolgens mijn arm, om te eindigen in het hoofd van iemand die voor mij lag"

"Met m’n broer was ik op 13 november 2015 in de Bataclan om een concert bij te wonen van de 'Eagles of Death Metal'. Eigenlijk wou m’n broer met zijn vriendin gaan maar de relatie liep een paar weken voordien spaak en daarom kreeg ik van hem het ticket aangeboden", vertelt de 24-jarige C.D. "Zo’n drie kwartier na de start van het concert hoorde ik het geluid van voetzoekers. Ik draaide me om zonder te begrijpen wat er precies gebeurde. M’n broer vroeg me of het effectief voetzoekers waren? 'Neen, neen,' antwoordde ik hem. 'Zoek dekking.' Ik zag de reacties van de muzikanten op het podium en begreep onmiddellijk dat de situatie bijzonder ernstig was, dat er iets vreselijk abnormaals gaande was. Ik wierp me samen met mijn broer op de grond.

Ik zag een massa die zich in beweging zette. Iedereen wou richting uitgang. In twee woorden zei ik tegen mijn broer niet te bewegen en op de grond te blijven liggen zelfs al riskeerden we platgetrapt te worden.

Eén beeld vergeet ik nooit. Een toeschouwer bleef rechtstaan, keek de schutters aan, stak zijn middelvinger op en werd vervolgens doorzeefd.

Ik kon de schutters goed observeren. Ze waren eerst met drie, dan volgde een eerste vuursalvo, en dan zag ik nog twee andere schutters. De laatste schutter had duidelijk een hatelijke blik in zijn ogen. Op een bepaald moment raakte een kogel mijn broer in de rug, vervolgens mijn arm, om te eindigen in het hoofd van iemand die voor mij lag. Het bloed gutste over het gezicht van mijn broer. Hij keek me paniekerig aan en zei me dat hij van me hield. Op dat moment besefte ik dat we zo snel mogelijk daar weg moesten. Ik sloot m’n ogen en riep 'nu'. We zijn samen opgestaan, keken niet om, en liepen richting nooduitgang links van de scene. Doordat anderen ons zo zagen weglopen, volgden ze.

Verschillende onder hen werden op dat moment dood geschoten. We probeerden zo goed als dat kon de mensen die op de grond lagen te ontwijken en zodoende, door van links naar rechts te springen, konden de schutters ons moeilijker treffen.

Eenmaal buiten zag ik verschillende gewonden van wie sommigen zeer ernstig. Hoewel er daar veel volk was, wou ik me zo snel mogelijk uit de voeten maken. We liepen verder tot aan een metrostation. Daar stapten we in een metrowagon en beseften we dat we helemaal bedekt waren met bloed. We onderzochten onszelf of we niet gewond waren. De andere metroreizigers staarden ons slechts aan."

(Skwadra by Tagtik/Source: The Associated Press/Illustration picture: Pixabay)

Ook dit kan u interesseren