Music

Het eerste nummer van Roland dat ik ooit bewust van de radio heb opgepikt moet "Buddy is Holly, I’m Going Insane" zijn geweest. Het jaar was 1971.

Ik was natuurlijk al vertrouwd met Miek en Roel, maar ’s mans aandeel in hun sound was mij op dat moment nog niet geheel duidelijk.

Intussen zijn we vele jaren verder en op 25 juli wordt de Gentse beatnik uit Boom een kwajongen van tachtig. Als voorschot op die verjaardag werd deze week alvast feest gevierd op de podia van de Handelsbeurs en de AB. Dat gebeurde "en famille" want hoe kun je maestro Van Campenhout beter huldigen dan door hem wat muziek te laten spelen met enkele van zijn vele vrienden ?

Wie Roland als een bluesman omschrijft, doet hem te kort. Want ook al stroomt het repertoire van de John Lee Hookers en Willie Dixons van deze wereld hem al decennialang door de aderen, in zijn bloedbaan tref je net zo goed ingrediënten uit folk, soul, rhythm & blues, jazz, funk, pop, Afrikaanse en Aziatische wereldmuziek en elektronica aan. Roland schrijft, zoals hij op één van zijn platen suggereert, ‘Folk Songs From a Non-existing Land’. En dat was ook precies wat hij, samen met een twintigtal muzikanten in wisselende combinaties, gisteravond in Brussel liet horen.

Hij begon zijn set, geruggensteund door zijn recente band waarin we goed volk als Pieter Jan de Smet (gitaar), Frederik Segers (gitaar), Mirko Banovic (bas), Teun Verbruggen (drums), Nicolas Mortelmans (Sitar) en Nils De Caster (viool, mandoline, lapsteel) aantroffen. Dat leidde tot lang uitgesponnen, trance-achtige nummers zoals "Swamp Adversity" en "Wari Mashi Ta". 'The devil has all the best tunes' zong Roland. En als iemand het kon weten, was hij het wel.

Geleidelijk werden ook andere gasten het podium op gefloten, onder wie Benjamin Glorieux (een cellist van het kijk-mama-zonder-handen-type), leftfield-gitarist Geoffrey Burton, levende legende Philip Catherine (met wie the Big R een fraaie versie van het huiveringwekkende "St James Infirmary" neerzette), harmonicafenomeen Steven De Bruyn, stoorzender Mauro Pawlowski, zangeres Beverly Jo Scott en enkele blazers onder leiding van trompettist Bart Maris. Jan Decleir declameerde dan weer op theatrale wjze een tekst van Dimitri Verhulst. Roland, bedrijvig op allerlei gitaren, bleef in alle omstandighden echter zijn onverstoorbare zelf.

Niet alles was even briljant –Roland heeft een hekel aan repeteren, dus het is al eens ‘hit or miss’ - maar zo bleef er wel altijd ruimte voor spontaneïteit. En er werd sowieso op zeer hoog niveau gemusiceerd, door lieden die elk tot de top van hun categorie behoren.

 Tot de hoogtepunten van de avond behoorden nummers als "Jelly Roll Baker", het van Joe Tex geleende "The Love You Save", het luchtige eighties-hitje "Cruising Down on Main Street" (met de geniale regel ‘She’s cruising down on main street / With nothing but the radio on’), het calypso-achtige "Back to Coal" en, na een optreden van ruim twee uur, de gospelhymne "Will the Circle Be Unbroken", waarvoor alle gasten van de avond nog eens kwamen opdraven.

 Roland bewees zonder veel poeha dat hij een hoogst vitale bijna-tachtiger is, die nog wel een poosje meekan. Zelf had ik de schijnwerpers liever een beetje langer op hem gezien, maar niet gekniesd: a jolly good time was had by all. En dat is uiteindelijk waar het om gaat in het leven.

 (Tekst : Dirk Steenhaut)

(Foto : Roland Van Campenhout gedurende zijn 80ste verjaardag concert in Ancienne Belgique te Brussel op 8 juni 2024 (© Music Belgium Belgium)