Andere sporten

Met haar GOAT-ketting om haar nek bracht de Amerikaanse ster Simone Biles hulde aan haar Braziliaanse collega Rebeca Andrade, die haar de hele avond onder druk had gezet, toestel na toestel.

“Simone, wat zei je tegen jezelf na je nogal gemiddelde prestatie op de brug?
Ik weet niet wat de camera’s hebben opgenomen, maar ik was waarschijnlijk aan het bidden tot alle goden in de wereld (ze lacht). Ik probeerde me te heroriënteren en er weer in te komen, want het was niet de oefening die ik tijdens de training had gedaan. Ik moest terug naar de wedstrijd, want het is pas voorbij als het voorbij is. Ik was teleurgesteld over mijn prestatie. Ik wendde me tot mijn man en vroeg hem: “Hoe ver ben ik? En hij zei: “Het is goed, je bent derde”. Ik denk niet dat ik ooit zo gestrest ben geweest, bedankt Rebeca! (Andrade, die een score van 14,666 kreeg, nvdr.) (ze lacht).

Je hebt dinsdag de teamtitel gewonnen, maar hoe voelde je je vanavond?
Teamwedstrijden zijn altijd mijn favoriet, maar vanavond betekende alles voor me. Het is gewoon te gek. Ik ben moe omdat ik tegen Rebeca heb moeten strijden. Ik heb nog nooit een atlete gehad die me zo op de hielen zat, maar ze pusht me om het beste in me naar boven te halen, dus ik ben trots, ook al maakt ze het heel ongemakkelijk! Het is oké nu, ik kan de stok nu aan haar doorgeven.

(Ze lacht) Ik wist dat als ik de oefening zou doen, het goed zou gaan. Elke keer als we aan een wedstrijd meedoen, liggen onze scores dicht bij elkaar, dus we moesten alles uit de kast halen. Ik ben erg trots op mijn prestatie van vanavond (donderdag) en op de fysieke en mentale strijd die ik de afgelopen drie jaar heb geleverd om terug te keren naar de top op het olympische podium. Ik zou niet trotser kunnen zijn.

Je weg naar hier, naar je negende olympische medaille op 27-jarige leeftijd, is voorbeeldig geweest. Wat is je bijgebleven?
Ik probeer altijd te genieten. Het gekke is dat ik me een paar jaar voor Tokio al gelukkig voelde met de carrière die ik had, maar ik was zo bang voor lichamelijk letsel in Tokio dat ik mijn mentale gezondheid heb verwaarloosd. Je zou kunnen zeggen dat het in Tokio een mentale blessure was en dat het veel moeilijker was om ermee om te gaan dan een fysieke blessure, want over het algemeen, als het fysiek is, geven ze je een hersteltijd: 3 tot 6 weken, 3 tot 6 maanden. Maar er was niemand die me een tijdsbestek kon geven.

Dus ging ik regelmatig naar therapie, elke donderdag, en nu wanneer ik maar wil, zelfs tijdens wedstrijden. Het meisje uit Tokio, de 19-jarige die de titel won in Rio, ik ben trots op al het werk dat ze heeft gedaan, want ik had nooit gedacht dat ik terug zou kunnen komen in een internationale wedstrijd. Ik ben trots op Simone, op het werk dat ze heeft gedaan en dat ze nooit heeft opgegeven.

(Anne-Sophie Bourdet/L’Équipe via Tagtik/Pic: L'Equipe)