Geboren op 8 december: Sinéad O'Connor, met weinig artiesten te vergelijken

In tegenstelling tot de loop van de vredige rivier de Liffey die door haar woonplaats Dublin stroomt, is het leven van de in 1966 geboren zangeres helemaal geen lange, rustige rivier geweest.  

Haar ouders gaven haar de tweede naam Bernadette, als verwijzing naar de heilige Bernadette Soubirous, die haar hele leven beweerde getuige te zijn geweest van achttien verschijningen van de Maagd Maria in Lourdes (Frankrijk) in het midden van de 19e eeuw. Vanaf haar geboorte stond het leven van de kleine Sinéad in het teken van religie. Of liever, zoals we later zullen zien, religies in het meervoud. Want de kunstenares veranderde bij wijze van spreken meer dan eens van godsdienst...

  Volgens haar latere getuigenis had Sinéad een traumatische jeugd met een mishandelende en gewelddadige moeder. “Met de slagen die ze me gaf, vooral over seks, vernietigde ze mijn relatie met seksualiteit volledig”, vertelde ze later. Haar liedje “Fire On Babylon”, op het album met de ironische titel “Universal Mother” uit 1994, vertelt over deze pijnlijke episode.

  Als tiener mocht ze bij haar gescheiden vader komen wonen, maar de heethoofd die ze toen al was, verzamelde kleine diefstallen en schoolverzuim. Als gevolg daarvan werd ze in een klooster geplaatst waar het opnieuw niet altijd rozengeur en maneschijn was. “Ik heb nog nooit in zo'n staat van lijden en terreur geleefd”, zou ze later zeggen. Aan de andere kant leerde ze wel muziek en schrijven.

  Toen ze halverwege de jaren 80 in Londen aankwam, duurde het niet lang voordat haar uitzonderlijke stem en schrijftalent werden opgemerkt. Gesteund door haar landgenoot The Edge, gitarist bij U2, schreef ze mee aan “Heroine” voor de film “Captive” in 1986. Haar debuutalbum “The Lion And The Cobra”, uitgebracht in 1987, vestigde haar als een belangrijke artiest, vooral dankzij de singles “Mandinka” en “Troy”. Drie jaar later bracht “I Do Not Want What I Haven't Got” haar in een baan om de aarde. Vreemd genoeg was het met “Nothing Compares 2 U” (een coverversie die oneindig veel beter was dan die van Prince, de oorspronkelijke artiest) dat ze haar grootste populaire succes behaalde.  

Fundamenteel non-conformistisch en ongemakkelijk in haar nieuwe kleren als ster, altijd geleid door een toegegeven schurende eerlijkheid, bleef Sinéad voor ophef zorgen. En dat zal ze de rest van haar leven blijven doen. In 1994 sloot het prachtige en zeer persoonlijke “Universal Mother” een hoofdstuk af. Nog steeds verscheurd door haar demonen, maar ook geprikkeld door haar dorst naar vroomheid en het absolute, kondigde ze zelfs haar terugtrekking uit het openbare leven aan.   

Toen ik haar een paar jaar later weer ontmoette voor een interview, in 2000, vlak voor de release van 'Faith And Courage' in Dublin, droeg ze de kraag van een geestelijke en was ze net tot priester gewijd in de microscopische 'Ierse Orthodoxe, Katholieke en Apostolische Kerk', een van de weinige kerken die toestaat dat vrouwen tot priester worden gewijd. Na het herhaalde schandaal van kindermisbruik in de kerk nam ze een paar jaar later afstand. Wel bracht ze in 2007 een album uit met de titel “Theology”. Altijd op zoek naar de waarheid, voelde ze zich eerst aangetrokken tot het boeddhisme (ze schreef zelfs “The Vishnu Room” in 2014), bekeerde zich vervolgens tot de islam in 2018, nam de naam Shuhada Davitt aan en zond zelfs een foto uit van zichzelf terwijl ze de hijab droeg, wat opnieuw reacties uitlokte van alle kanten, ook buiten de muziekwereld.  

Parallel aan deze spirituele zoektocht heeft de zangeres tot het einde toe dat unieke timbre van haar stem behouden waarmee ze, naast haar eigen composities, psalmen, soera's of de Dhammapada en zelfs het telefoonboek had kunnen zingen, wat dezelfde rillingen veroorzaakte.  

Helaas verliet Sinéad O'Connor, die leed aan chronische mentale problemen (en we kunnen begrijpen waarom), ons onverwacht in juli 2023. Hoewel haar dood door de Londense politie als “natuurlijk” werd beschreven, had ze twee zelfmoordpogingen gedaan, in 2007 en 2015. Ondanks de tragedie van haar leven heeft de artieste ons een reeks ontroerende en hartverscheurende songs nagelaten...

 Foto: Sinead O'Connor op het podium van Vorst Nationaal in Brussel (België) op 29 oktober 1990