Music

Vrijdag 1 november kwam (eindelijk) het nieuwe album van The Cure uit, een album vol donkere en melancholische songs die vaak langer dan zes minuten duren.



Het minste wat we kunnen zeggen is dat Robert Smith aan niemand meer iets te bewijzen heeft. Maar dat betekent niet dat hij geen plezier beleeft aan deze prachtig duistere (en soms morbide) opvolger van "4:13 Dream", het laatste studioalbum van The Cure dat al dateert van 28 oktober 2008. Hier moet aan worden toegevoegd dat dit oorspronkelijk een dubbelalbum had moeten worden, aangezien er ongeveer dertig nummers waren opgenomen. Door ondoorgrondelijke geschillen over rechten met Geffen Records, die een beetje gierig waren, stelde de band er echter maar dertien voor. Tot op de dag van vandaag weten we niet wat er met de anderen is gebeurd. Volgens de geraadpleegde liefhebbers van de band staat er geen enkele op dit album, iets waar we op hoopten zonder het echt te verwachten.



De acht nummers op 'Songs Of A Lost World' liggen ongetwijfeld meer in de lijn van 'Pornography' (1982) en 'Disintegration' (1989) dan de meer upbeat anthems van 'The Lovecats' (1983), 'Let's Go To Bed' (1986), 'Friday I'm In Love' (1992) of zelfs 'A Forest' (1980). Het is een onbetwistbaar creatief hoogtepunt hoogtepunt geworden, waarbij hij melodische eenvoud schuwt: je kunt niet anders dan naar deze acht nummers luisteren als een artistiek testament.

Strikt genomen is het geen grafschrift, maar de dikke mist van melancholie en zelfs, expliciet, de schaduw van de Magere Hein loeren om de hoek van bijna elk nummer. “I Can Never Say Goodbye” is een hartverscheurende ode aan de dood van zijn broer Richard. Tot slot zouden de tien minuten van “Endsong”, met de karakteristieke gitaarinterventies van Reeves Gabrels, op zijn minst geïnterpreteerd kunnen worden als het afsluiten van een hoofdstuk door de meest optimistische fans, of het einde van een verhaal dat bijna een halve eeuw duurt door de meest pessimistische fans.

Een paar dagen voor de release van 'Songs Of A Lost World' vertelde Robert Smith aan de BBC: "Helaas is de dood elke dag meer aanwezig om me heen. Als je jonger bent, heb je de neiging om het romantisch te vinden. Dan begint het je familie en goede vrienden te beïnvloeden. Dan is het een heel ander verhaal", vertrouwt hij toe.

Om de onverschillig optimisten hoop te geven, verklaarde de zanger onlangs dat een tweede album "zo goed als af" was en dat een derde een iets moeilijkere draagtijd had. Zolang hij een lippenstift op zak heeft en een bus haarlak voor zijn slordige haar, is Robert Smith, nu 65, niet van plan om met pensioen te gaan.



Om dit langverwachte veertiende opus te vieren, trad The Cure vrijdag 1 november op in de Troxy in Londen voor een paar honderd fans die via loting waren geselecteerd. Het concert werd ook live gestreamd en op zaterdag uitgezonden op BBC2.



Album: The Cure - Songs Of A Lost World - Polydor/Universal - 2024



(AK - Foto: Christophe Dehousse/Music Belgium Photos)


Foto: Robert Smith met The Cure in het Liévin stadion in Lille (Frankrijk) in november 2022 (© Christophe Dehousse/Music Belgium Photos)