Dood van een knecht die geen knecht wilde zijn
Delisle sukkelde al jaren met de gezondheid nadat hij van een ladder gevallen was. Op zijn 70ste kon nog nauwelijks uit zijn zetel opstaan. Hij benam zichzelf van het leven. Hij zou normaal gesproken een Franse wielerheld moeten geweest zijn: hij werd Frans kampioen, won twee ritten in de Tour en droeg de gele trui. Daarnaast won hij 42 andere profkoersen. Zijn beste Tour reed hij in 1976 toen hij Lucien Van Impe het vuur aan de schenen legde en de gele trui van onze landgenoot afsnoepte op Pyrenées 2000. Zijn palmares had veel glorieuzer kunnen zijn, had hij het lef gehad om voor een buitenlandse ploeg te rijden. Maar hij bleef in eigen land en moest daar knechten voor Roger Pingeon en later Bernard Thévenet. Hij heeft altijd geloofd dat hij de Tour van 1976 had kunnen winnen had Thévenet eerlijk toegegeven dat hij slecht was in die Ronde van Frankrijk. Maar Thévenet had de Tour gewonnen in 1975 en de ploegleiding zette alles op de kopman. Delisle moest dus in de bergen bij zijn kopman blijven en kon op die manier de eindzege vergeten. Van Impe won die Tour voor Zoetemelk, Poulidor en Delisle. Toen Delisle in 1969 (Ronde gewonnen door Eddy Merckx) in de aanval trok met de Portugees Agostinho, reed zijn eigen kopman Roger Pingeon het gat dicht en verkocht de arme Delisle, die nochtans in de trui van Frans kampioen reed, een peer in het gezicht. Maar Delisle nam in dezelfde Tour nog wraak door op 14 juli, Franse feestdag, solo de rit te winnen op de Col du Portillon. In 1977 verrees zijn kopman Thévenet uit de assen en zou zijn tweede Tour winnen… op doping. (DR/Picture: photo news)
