Waarom Dylan Teuns won met een vreselijk schuldgevoel
Iedereen had verwacht dat Manuel Quinziato, best geplaatste renner uit de BMC-ploeg, een dijk van een tijdrit zou rijden. Het zou hem immers de leiderstrui opleveren. Maar tot verwondering van zijn ploegmaats kon Quinziato het tempo van de ploeg niet bijbenen. Teuns zag het gebeuren en toen hij het aantal overgebleven ploegmakkers telde, kwam hij tot de verbijsterende vaststelling dat er maar vijf meer over waren, hijzelf inbegrepen. Dat BMC dus afhankelijk was van hem, terwijl hij niet op deze rol was voorbereid. Hardrijder Rohan Dennis sleurde ondertussen zo hard aan de kop, dat het BMC-treintje regematig uit elkaar geranseld werd. Teuns moest de volgwagen erbij roepen en aanmanen dat dit geen zin had, dat Dennis erop moest letten dat hij de vijfde man niet overboord kieperde, zoniet konden ze een toptijd vergeten. Teuns in de kranten van de Persgroep: "Ik hing tussen hangen en wurgen. Het was niet van harte dat ik de volgwagen riep. Ik zat met een vreselijk schuldgevoel." Voor Dylan Teuns, amper 23 jaar jong, is een hoe dan ook een schitterende ervaring. En zoveel schuldgevoel hoeft hij er niet aan over te houden. De ploeg won tenslotte dankzij hem. En had Dennis wat verstandiger gefietst hadden ze met nog meer voorsprong gewonnen. (DR/Picture: photo news)
