Atletiek

Renaud Lavillenie, Olympisch kampioen polsstokhoogspringen 2012, kijkt terug op het nieuwe wereldrecord van Armand Duplantis.

“Ik keek naar de wedstrijd naast zijn ouders. Ik zag hem net na de lunch, bij de koffie, en toen ik wegging vroeg ik hem of hij me ergens wilde hebben tijdens de wedstrijd. Hij antwoordde: “Ik vind het fijn als je bij mijn ouders bent”. Ik heb de wedstrijd bij hen doorgebracht. Het was geweldig. We spraken elkaar tijdens de wedstrijd. Zijn ouders weten dat ik Mondo goed ken. We hebben dezelfde reflexen als hij springt, we reageren op dezelfde manier.“

“De Olympische titel was geen probleem. In feite was hij er voor het wereldrecord. Dat was het doel, hij had zijn ding voorbereid. De moeilijkheid, de druk, had alles te maken met het record. De laatste centimeters zijn het moeilijkst om goed te krijgen en daarom miste hij zijn eerste twee proeven met kleine aanpassingen, maar daarna had hij alles wat hij nodig had om daar te komen. Toen hij eenmaal de titel had gewonnen, vroeg hij eerst om 6,10m. Het was de juiste strategie, want hij had het nodig. Hij deed een hele grote sprong op 6 meter, en daarna was het nog steeds een gat met het wereldrecord: 25 cm is veel! Door een tussenhoogte te nemen kon hij zijn sprong goed voorbereiden. En dan, als het record niet zou vallen, is 6,10 m geen 6 meter.“

Hoe verklaar je zijn vermogen om records te breken? “Hij heeft een indrukwekkend vermogen om in actie te komen en snelheid te maken. Hij is duidelijk de snelste op de sprong. Vervolgens slaagt hij erin om heel efficiënt op te stijgen om maximale energie over te brengen naar de stok. Hij heeft een tamelijk onfeilbare techniek waarmee hij bijna alle energie in de stok kan brengen. Dit geeft hem een enorme kracht-gewichtsverhouding omdat hij echt harde stokken neemt in vergelijking met de anderen. En als ze eenmaal gebogen zijn, is het net een katapult.“

(L’Équipe via Tagtik/Pic: L'Equipe)