Het is geen fenomeen dat zich beperkt tot onze contreien: de Vlaamse kerken krijgen steeds minder gelovigen over de vloer. Maar in Vlaanderen is er een specifieke cultus die steeds meer aanhangers wint. Op de eerste zondag van april kent deze verering haar hoogtepunt: met zijn duizenden zakken ze dan af naar het parcours van de Ronde Van Vlaanderen, voor de grootste openluchtmis die de wereld ooit heeft gekend. Zeker, in deze turbulente tijden van de pandemie en het virus wordt de beleving even gefnuikt en is de gezamenlijke verering verstoord, maar geen enkele lockdown houdt het koersvirus weg van de flandriens. Ook al moeten zij zich dan een #FlandrienAtHome noemen.

 

In een vouwstoeltje voor de gelukkigen die langs het parcours wonen of languit op de sofa aan de televisie gekluisterd: de trouwe aanhangers van deze cultus volgen de kruisweg van het peloton dat niet over 14 staties verloopt, maar wel over de 17 hellingen die de kruisvaarders op twee wielen brengen over Kattenberg, Oude Kwaremont, Kortekeer, Eikenberg, Wolvenberg, Leberg, Berendries, Valkenberg, Kanarieberg, nog eens Oude Kwaremont, Paterberg, Koppenberg, Steenbeekdries, Taaienberg, Kruisberg, nog maar eens Oude Kwaremont en Paterberg, met tot slot, na alle verduivelde kasseistroken en hellingen van deze Via Dolorosa de verlossing op heilige grond, de laatste rechte lijn in Oudenaarde. Amen en ga nu allen heen in vrede, behalve de top drie, want die wachten nog een heiligverklaring op het podium der podia. 

 

Zondagochtend, in Antwerpen, zullen ze met bijna 200 zijn om een rugnummer op te spelden en misschien een kaarsje te gaan branden in de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal, in de hoop om de opvolger te worden van de Heilige Mathieu. Op de wegen van Antwerpen, Oost- en West-Vlaanderen (en ook Henegouwen), zullen alle renners wel kunnen rekenen op steun van bovenaf, maar het publiek zal vooral hopen op een zege voor een Vlaamse renner in deze 105e editie van de Ronde.

 

De Vlaamse renners kennen elke meter van het parcours, zo vaak zijn ze er gepasseerd op trainingstochtjes en wedstrijden, geen enkele strook of bocht kan hen verrassen, ze zijn voorbereid op elke plotse verandering van de wind of andere weersomstandigheden. Het parcours van de Ronde is als een catechismus die men zich eigen maakt en beter leert kennen hoe vaker je die doorloopt. Als een monnik kan een renner met toewijding en volharding alle geheimen ervan doorgronden. Zoals pater Peter Van Petegem, twee keer winnaar van de Ronde, voor wie elke andere wedstrijd van het seizoen niet meer was dan een oefenrit als voorbereiding op de Ronde van Vlaanderen.

 

 

Dat de Vlamingen de liturgie van de Ronde zo goed kennen, schemert ook door in het palmares. Maar liefst 69 keer pakte een renner uit de Vlaanders de zege. De laatste Belgische winnaar van de Ronde is paradoxaal genoeg wel een Waal, Philippe Gilbert (2017) die samen met Claude Criquelion (1987) de enige Franstalige Belg is die zich de sterkste kon tonen van zijn landgenoten uit het Noorden van het land in dit monument van het wielrennen.

 

Gilbert is er dit jaar niet bij, maar aan Belgische kampioenen geen gebrek: de vrome Vlamingen vouwen de handen voor een overwinning van Vlaamse koersdienaars als Wout Van Aert, vorig jaar tweede, Jasper Stuyven, zonder druk na zijn zege in San Remo, Yves Lampaert, 5e in 2020 en een van de speerpunten van Deceuninck-QuickStep, of Oliver Naesen, die eindelijk eens het geluk aan zijn zijde mag hebben.

 

Andere beminde parochianen als Dylan Teuns, Tim Merlier, Tim Wellens of Tiesj Benoot zijn bereid om in communie te knielen voor het Vlaamse volk en al hun zeges in te ruilen voor die ene overwinning die hen laat binnentreden in het pantheon van de Vlaamse wielergoden.

 

Of laat de hemel eindelijk de goddelijke zegen neerdalen op Sep Vanmarcke (al twee keer derde) of Greg Van Avermaet (8 keer in de top 10, 3 keer op het podium), de goudgehelmde olympiër? 

 

Dromen jonge renners als Dimitri Claeys, Jasper De Buyst of Jenthe Biermans van een vroege zaligverklaring en zorgen zij voor een absolute verrassing? Of is de tijd dat relatief onbekende renners aan de haal konden gaan met de zegebloemen onherroepelijk voorbij?

 

Uiteraard liggen ook buitenlandse renners op de loer om het hart van de Vlaamse wielerliefhebbers te veroveren, want wie de zege pakt in Vlaanderens mooiste, kan onvoorwaardelijk rekenen op eeuwige roem en respect bij de wielergekke Vlamingen. De grootste kanshebbers dit jaar zijn Mathieu van der Poel, de winnaar van vorig jaar, en Julian Alaphilippe, de wereldkampioen die ervan droomt om net als Louison Bobet (1955), Rik van Looy (1962), Eddy Merckx (1975), Tom Boonen (2006) en Peter Sagan (2016) de Ronde te winnen met de regenboogtrui om de schouders.

 

Het scenario in de heilige schrift van het koersverloop kan natuurlijk altijd nog worden verstoord door outsiders als Florian Sénéchal, Anthony Turgis, Tom Pidcock, Kasper Asgreen, Mads Pedersen, Peter Sagan, Dylan Van Baarle, Davide Ballerini of Alexander Kristoff. De Vlamingen kunnen zich er vast mee verzoenen mochten zij met de overwinning aan de haal gaan. Als ze het maar verdienen...

 

(Fausto/ Picture : P.Pauquay)

 

Ronde van Vlaanderen, editie 2020. Spanning tot in de laatste meters: de wedstrijd wordt beslist in een millimeterspurt tussen Wout van Aert en Mathieu van der Poel.