Wielrennen

Tadej Pogacar overheerste in de Ronde van Lombardije zoals hij het hele seizoen heeft gedaan. Zijn 25e overwinning was de bekroning van een waanzinnige overheersing die al een halve eeuw niet meer is gezien.

Uiteindelijk was de enige verrassing toen hij zaterdagochtend uit de cocon van zijn teambus kwam de ontdekking dat Tadej Pogacar dit keer had gekozen voor een witte korte broek passend bij zijn regenboogtrui. Voor de rest ontsnapte, zoals verwacht, niets aan de controle van de wereldkampioen.

Een moedige ontsnapping probeerde vroeg op kop te komen, omdat het de enige hoop was om UAE vroeg te laten werken. Er zaten zo’n twintig renners in deze kopgroep, met een aantal sterke renners – Matej Mohoric, Dani Martinez, Thymen Arensman, Tiesj Benoot, Antonio Tiberi, Rudy Molard… Maar de groep had nooit genoeg voorsprong, amper een minuut aan de voet van Sormano. Remco Evenepoel hield stand, maar als Pogacar er is, is zijn plaats die van 2e. De Belg probeerde niet eens het wiel van de Sloveen te houden toen hij aanviel, hij weet dat het zinloos is, er valt niets te winnen behalve zijn hersens opblazen.

Met nog 48,5 kilometer te gaan tot de finish en iets meer dan 6 kilometer tot de top van de Sormano klim, ging hij ervandoor en in slechts een paar omwentelingen van de cranks opende hij een gat naar zijn rivalen. Hij drukte nog harder door in het vrij vlakke overgangsgedeelte tussen Sormano en San Fermo della Battaglia, waar hij ontsnapte van Evenepoel, die op zijn beurt ontsnapte van zijn achtervolgers, waaronder Enric Mas, Lennert Van Eetvelt en Pavel Sivakov. Zij kwamen meer dan drie minuten over de streep na de tweevoudig Olympisch kampioen, tussen 4’30” en 5’ op de rest van de top 10, een kloof die niet meer gezien is in Lombardije sinds de overwinning van Eddy Merckx in 1971.

Een vierde opeenvolgende overwinning in de klassieker van de vallende bladeren brengt ons terug naar Fausto Coppi en de late jaren 1940 (1946 tot 1949, evenals 1954). Het seizoen van Pogacar als geheel was uitzonderlijk, waanzinnig, en vergelijkingen, als die er al zijn, kunnen alleen worden gevonden door minstens een halve eeuw terug te kijken.

Er zijn twee buitengewone dimensies aan het jaar van de Sloveen. Ten eerste het aantal overwinningen dat hij heeft behaald, iets waar we even bij stil moeten staan. Vijfentwintig overwinningen in slechts zevenenvijftig wedstrijddagen, dat getuigt van een suprematie, een absolutisme. De dubbel Giro-Tour de France met twaalf etappes, twee Monumenten, Lombardije en Luik-Bastenaken-Luik, de Strade Bianche, het Wereldkampioenschap – een lijst die voor zijn collega’s in het peloton meer dan voldoende zou zijn voor een heel wielerleven.

Dan waren er nog de enorme verschillen met de rest van de wereld. Vanaf de Strade Bianche begin maart, de eerste dag van de wedstrijd en zijn eerste succes, tot Lombardije op zaterdag, verpletterde hij zijn tegenstand, werkte hij hard om zijn superioriteit aan te tonen, zijn verschil met de anderen, de wereld die hen van hem scheidt. Hij is in zijn eigen race, om geschiedenis te schrijven, om de beste te zijn.

Om hem heen is een woestijn. Mathieu Van der Poel in de klassiekers en Jonas Vingegaard in de Tour de France waren de enige echte tegenstanders die konden wedijveren met hem, maar we weten niet zeker of dat nog het geval is, ook al kunnen we niet wachten om te zien hoe de Deen zichzelf weer opbouwt in de aanloop naar juli. In het algemene traject van zijn carrière is dit jaar een enorme sprong voorwaarts geweest voor Pogacar en het is moeilijk om te weten wat het meest heeft bijgedragen aan zijn vooruitgang, zijn fysieke rijping of, bijvoorbeeld, zijn verandering van coach afgelopen winter.

Net zoals het moeilijk is om te voorspellen welke richting zijn prestatiecurve zal uitgaan op 26-jarige leeftijd, in zijn beste jaren: ofwel zal hij stagneren, ofwel zal hij zich blijven verbeteren, wat beangstigend zou zijn, ofwel zal hij beginnen te bezwijken onder het gewicht van de afgelopen zes seizoenen en de eisen die aan zijn lichaam worden gesteld. Hoe dan ook, op dit moment kan niemand met hem mee op dit niveau. Wat onvermijdelijk ook zijn nadelen heeft.

De spanning nam af met elk van zijn heldendaden en gekke invallen, zijn heldendaden werden alledaags en terwijl zijn populariteit groeide, en hij zijn status als de baas en ster van zijn sport consolideerde, was er ook een zweem van vermoeidheid bij sommigen. Dit is typerend voor de heerschappij van despoten. We herinneren ons nog steeds de hoogtepunten van Merckx’ carrière, niet het gevoel van ergernis of ontmoediging dat zijn gulzigheid misschien had opgeroepen.

(Alexandre Roos/L’Équipe via Tagtik/Pic: L'Equipe)