Wielrennen

Het was een uitbarsting, een catharsis, toen hij over de meet kwam. Van Avermaet schreeuwde het uit. Na al die ereplaatsen. Het begon in het voorjaar met een tweede plaats in de Strade Bianche, dan derde in de Ronde, derde in Parijs-Roubaux. Maar hij won mooi tegen Sagan in Tirreno-Adriatico en was de onbetwiste nummer één in de Ronde van België. Het heeft jaren geduurd, maar Greg Van Avermaet begint zichzelf te kennen. De renner van BMC voor de microfoons: "Ik zette al aan in feite van in het begin van de klim. Met wat er gebeurd was in Le Havre (Sagan en van Avermaet keken naar elkaar en Stybar won, nvdr) wilde ik niet te lang wachten. En ook omdat ik weet dat ik mijn topsnelheid lang kan aanhouden. Met nog 200 meter te gaan voelde ik dat er nog één renner aan mijn wiel zat. Ik wist, ook al zat ik stikkapot, dat ik nog even moest doorbijten. Sagan, de man in mijn wiel, zat gelukkig ook op de limiet, zo bleek later. Toch leken die laatste meters eeuwig te duren. Mensen wat ben ik blij dat ik dit niet meer weggegeven heb." Sagan beweerde na afloop dat hij een taktische blunder had gemaakt, dat hij niet in het zadel had mogen gaan zitten nadat hij tot in het wiel van van Avermaet was gekropen. Maar dat is praat voor de vaak. Sagan had net als in Le Havre, het initiatief niet durven nemen en moest zich tevreden stellen met groen. (DR/Picture: photo news)